Polichno ma swoją kartę w historii polskiego lotnictwa: w latach 1932-1939 i w latach 1946-1950 funkcjonowała w Polichnie szkoła szybowcowa.

W 1918 r. po 123 latach, Polska odzyskała niepodległość. Dla pokolenia, które wtedy dorastało była to wartość najwyższa, godna wszelkich poświęceń - po ofiarę życia włącznie. Niepodległa Rzeczpospolita Polska znalazła się w trudnym położeniu: od zachodu obejmowały ją kleszcze wrogich Niemiec, a od wschodu - niemniej  wrogi - Związek Radziecki. Stąd też gotowość ówczesnego społeczeństwa do wspierania i popierania przedsięwzięć służących wzmocnieniu obronności Państwa, kult Armii.

Jedną z form wspierających , obronność Państwa, było szkolenie lotnicze młodzieży, którego celem było przygotowanie kadr dla polskiego  lotnictwa wojskowego.

Z tych marzeń o szybowaniu w przestworzach, z marzeń o tym by być Ikarem- wznosić się nad Ziemią i oglądać ją z lotu ptaka, z gotowości służby Ojczyźnie, zrodziła się inicjatywa powołania do życia w 1923 r. Ligi Obrony Powietrznej Państw, przekształconej później w roku 1928 r. w Ligę Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej, w skrócie LOPP, z gen. Leonem Berbeckim na czele.

Wyszkolenie pilota , zarówno dziś jak i przed 90 laty to proces długotrwały i kosztowny, zaś jego przedsionkiem jest modelarstwo a potem szkolenie szybowcowe. W Polsce szybownictwo zaczęło się rozwijać już w początkach lat dwudziestych XX wieku. W tych latach uważano, że do uprawiania szybownictwa nadają się wyłącznie wysokie góry: Tatry czy Beskidy, tereny centralnej Polski uważano za nieprzydatne dla szybownictwa.

Kłam tej tezie zadała wyprawa grupy studentów Politechniki Warszawskiej pod kierownictwem Zbigniewa Oleńskiego, która w wakacje 1931 r. odkryła iż Góry Świętokrzyskie nadają się do uprawiania szybownictwa. Poszukiwanie odpowiednich terenów rozpoczęto od Chęcin. Spoglądając z Góry Zamkowej Zbigniew Oleński zwrócił uwagę na ukształtowanie terenu na zachód od Chęcin. Bliższe badania wykazał, że aż siedem wzgórz w rejonie Polichna nadaje się do startów z lin gumowych. Jednak najlepsze warunki stwarza Góra Żebrowica, u której stóp położone jest Polichno.

Odkrycie to szybko spożytkował Zarząd Wojewódzki Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej w Kielcach organizując w 1931 r. pierwsze doświadczalne szkolenie szybowcowe w Polichnie. W trakcie pierwszego sezonu szkoleniowego siedem osób uzyskało kategorię A pilota szybowcowego, a jedna kategorię B. Wkrótce przystąpiono do budowy bazy szkoleniowej i już 29 maja 1932r. odbyło się uroczyste otwarcie Szkoły Szybowcowej w Polichnie.

Polichno zapewniało możliwość krótkotrwałych lotów ślizgowych szybowców. Możliwość wykonywania długotrwałych lotów tzw. żaglowych dawały warunki terenowe panujące w Pińczowie. Takie możliwości odkrył inż. Kazimierz Plenkiewicz, który 16 sierpnia 1933r. startując z pińczowskich wzgórz odbył lot żaglowy szybowcem trwający 4 godziny. W ten sposób doszło do połączenia możliwości szybowcowych Polichna i Pińczowa oraz powstania wspólnej Szkoły Szybowcowej LOPP Polichno - Pińczów im. gen. Leona Berbeckiego.

Dla rozwoju Szkoły Szybowcowej w Polichnie szczególne znaczenie miał rok 1934, kiedy to Szkoła otrzymała w darze wyprodukowany przez  kielecką Hutę "Ludwików" szybowiec typu "wrona". W tym samym roku dzięki subwencjom władz centralnych w Polichnie wybudowano specjalny budynek warsztatów szybowcowych. W 1936r. nastąpiła dalsza rozbudowa szkoły, oprócz startu z lin gumowych odbywały się "loty holowane". Dzięki tym inwestycjom i innowacjom Polichno stało się Międzynarodowym Ośrodkiem Szkoleniowym, w którym oprócz Polaków w szkoleniu brali udział Rumuni, Finowie, Czechosłowacy oraz Węgrzy. Przyszli piloci korzystali z 12 szybowców. O ich stan techniczny dbali stolarze- mechanicy wywodzący się spośród miejscowej ludności: Wicenty Gajos, Mieczysław Kopeć, Stanisław Miter, Stanisław Gajek, Mieczysław Miter.

Szkoła Szybowcowa w Polichnie rozwijała się, ale w 1939 roku, utraciła możliwość rozwoju, gdyż miejscowi gospodarze odmówili sprzedania ziemi pod dalszą rozbudowę. W okresie okupacji niemieckiej część budynków szkoły zostało zniszczonych przez miejscowych partyzantów, gdyż obawiano się, że zostaną wykorzystane przez Niemców.

Tuż po zakończeniu II wojny światowej na dworcu kolejowym w Kielcach doszło do spotkania Zdzisława Uchańskiego przedwojennego kierownika administracyjnego Szkoły Szybowcowej w Polichno - Pińczów oraz Otmara Kwiecińskiego, dyrektora huty "Ludwików" i przedwojennego prezesa Okręgu Wojewódzkiego LOPP w Kielcach. Rezultatem tego spotkania była decyzja odbudowie szybownictwa na Kielecczyźnie. Pierwszym krokiem na tej drodze było pozyskanie sprzętu szybowcowego. W tym celu na ziemie poniemieckie udały się specjalne ekipy. Pozyskane przez nie szybowce były transportowane do Polichna i Pińczowa, gdzie poddawano je remontowi.

Na wiosnę 1946r. Szkoła Szybowcowa w Polichnie wznowiła działalność pod kierownictwem Zdzisława Uchańskiego. W czerwcu 1946r. wznowiono działalność szkoleniową prowadzoną przez Romana Gajosa i Jana Krzywickiego. Do dyspozycji kursantów było 18 szybowców SG - 38 oraz 2 szybowce typu "Jerzyk - 2B". W pierwszym powojennym sezonie przeszkolono 200 osób.

Władze państwowe postanowiły rozbudować szybowisko do lotniska z prawdziwego zdarzenia. Do Polichna zjechała specjalna Komisja Ministerstwa Komunikacji z inspektorem Romualdem Flachem na czele. Sprowadzono ekipę mierniczych. Miejscowi rolnicy jednak stanowczo odmówili sprzedaży ziemi. Ich decyzja uniemożliwiła rozwój Szkoły Szybowcowej w Polichnie.

źródło zdjęć: http://fotopolska.eu/Polichno_Szkola_szybowcowa

W 1950r. władze podjęły decyzję o likwidacji szkoły.